Μια μοναχική συγγραφέας που έχει χάσει την πίστη της στο γράψιμο και κατ’ επέκταση στον εαυτό της. Ένας πατέρας στο τέλος της ζωής του που προσπαθεί να συμφιλιωθεί με τον γιό του και να κατανοήσει την περίπλοκη σχέση του μαζί του. Ένας άντρας που ανακαλύπτει το μεγάλο μυστικό της ετοιμοθάνατης γυναίκας του που την έκανε απρόσιτη σε όλη της τη ζωή. Ένας δαιμόνιος συλλέκτης αντικών που προσπαθεί να αναδημιουργήσει το λεηλατημένο από τους Ναζί γραφείο τού πατέρα του.
Ιστορίες που συνδέει ένα έπιπλο. Ένα πελώριο γραφείο με αμέτρητα συρτάρια· ένα γραφείο που «[…]θύμιζε μάλλον καράβι παρά γραφείο, καράβι στα κύματα μιας κατάμαυρης θάλασσας κάποια άγρια, αφέγγαρη νύχτα χωρίς ελπίδα στεριάς από πουθενά[…]».
Η Νικόλ Κράους γράφει για τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, τη δυσκολία επικοινωνίας και τον πόνο. Οι ήρωές της δυκολεύονται να καταλάβουν τα πρόσωπα που τους περιβάλλουν και γι’ αυτό καταφεύγουν μπερδεμένοι στον εαυτό τους που επίσης δεν καταλαβαίνουν και αυτό τους πονά. Αυτή την κατάσταση περιγράφει ένας από τους ήρωες του βιβλίου όταν μονολογεί: «[…]έμοιαζε μάλλον με έναν τεράστιο άδειο αγρό όπου κάθε μέρα ένα τσίρκο στηνόταν και ξεστηνόταν, ολόκληρο, απ’ άκρη σ’ άκρη, αλλά ποτέ το ίδιο τσίρκο, τι ελπίδα είχαμε, λοιπόν, να βγάλουμε ποτέ πραγματικά άκρη με τον εαυτό μας, πόσο μάλλον μεταξύ μας;».
H Αμερικανίδα συγγραφέας γράφει επίσης για την απώλεια. Την απώλεια ένος αγαπημένου προσώπου, την απώλεια της ταυτότητας, την απώλεια ενός αντικειμένου που μπορεί να είναι περισσότερο οδυνηρή από όσο φαντάζεται κανείς. Και αυτό γιατί ένα αντικείμενο, όπως το γραφείο αυτού του βιβλίου, μπορεί να συνδεθεί με αναμνήσεις, συναισθήματα, ιδέες και έτσι να μεταμορφωθεί σε σύμβολο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και εδώ. Το γραφείο αποκτά μια ξεχωριστή συμβολική σημασία για κάθε έναν ήρωα του βιβλίου αλλά και για την ίδια την Κράους, κάτι που συνειδητοποιείς στο τέλος της ιστορίας όπου αποκαλύπτεται η σημασία του πρωτότυπου τίτλου του βιβλίου (Great House).
Βιβλίο με αρκετό ενδιαφέρον και εξαιρετική γραφή -ίσως θυμίσει Auster σε μερικούς- που σε μαγεύει ακόμα και όταν η Κράους πολυλογεί.
Όταν όλα καταρρέουν
Νικόλ Κράους
μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη
Μεταίχμιο, 2012
δελτίο τύπου εσωτερικής κατανάλωσης 