«Είμαι μια φωτογραφική μηχανή με το κλείστρο της ανοιχτό, παθητική, καταγράφω, δεν σκέφτομαι. Καταγράφω τον άντρα που ξυρίζεται στο αντικρινό παράθυρο και τη γυναίκα με το κιμονό που λούζει τα μαλλιά της. Μια μέρα, όλα αυτά θα πρέπει να εμφανιστούν, να τυπωθούν προσεκτικά, να πάρουν την οριστική μορφή τους.»
Το «Αντίο Βερολίνο» είναι μια συλλογή ιστοριών, χαλαρά συνδεδεμένων, με φόντο το προ-χιτλερικό Βερολίνο. Ο Ίσεργουντ χρησιμοποιώντας τον «Κρίστοφερ Ίσεργουντ» ως αφηγητή και κεντρικό ήρωα του βιβλίου, μας ξαναγεί στις φτωχές και εξαθλιωμένες συνοικίες του Βερολίνου με την πνιγηρή ατμόσφαιρά τους αλλά και στις αποκομμένες πλούσιες περιοχές της πόλης όπου ο φόβος της διάρρηξης και της επανάστασης είναι μόνιμος. Μας συστήνει απατεώνες, μεροκαματιάρηδες, τεμπέλες δεσποινίδες της καλής κοινωνίας, τυχοδιώκτες και αυτοεξόριστους.
Μέσα από τις τέσσερις κεντρικές ιστορίες του βιβλίου ο Ίσεργουντ καταφέρνει να μεταφέρει το κλίμα της βερολινέζικης κοινωνίας σε μια ρευστή και επικίνδυνη χρονική περίοδο. Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι η επιρροή που έχει αυτή η εποχή στους χαρακτήρες του και όχι τόσο οι πολιτικές εξελίξεις που την διαμορφώνουν. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι όσα διαβάζουμε είναι η οπτική γωνία ενός «ξένου» που προσπαθεί μάταια να βγάλει άκρη με τον ψυχισμό μιας κοινωνίας διαφορετικής από αυτήν από την οποία προέρχεται.
Οι περιγραφές της πόλης είναι καταπληκτικές και οι χαρακτήρες που περιγράφει ο Ίσεργουντ ολοζώντανοι. Το μόνο που με προβλημάτισε ήταν η σύνδεση των ιστοριών οι οποίες ενώ είχαν αρχικά κυκλοφορήσει ως ξεχωριστές συλλογές ή σαν αυτόνομα διηγήματα, εδώ πρέπει να τις δούμε σαν ένα ενιαίο σύνολο. Το πρόβλημα είναι ότι βλέπουμε κάποιους χαρακτήρες να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να υπάρχει κάποια χρονολογική συνέπεια κάτι που μπορεί να μπερδέψει τον αναγνώστη.
Αντίο Βερολίνο
Κρίστοφερ Ίσεργουντ
μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη
Μεταίχμιο, 2014